Men realiseerde zich wel degelijk dat het maken van goed contact belangrijk was. Goud, zilver en platina werden als contactmateriaal gebruik om een optimale geleiding te verkrijgen. Maar omdat nog steeds vast gehouden werd aan het idee om een minimale contactdruk te gebruiken was slechts een klein stofdeeltje genoeg om een slecht contact te veroorzaken.
Charles Wheatstone kwam met een oplossing voor dit probleem!
Charles Wheatstone
In 1870
ontwierp Wheatstone een zwaar mechanisch 
uurwerk met een licht slingertje waaraan een spoeltje bevestigd was dat over
twee permanente magneten bewoog. In de spoel van dit slingertje werden positieve
en negatieve elektro-magnetische stromen opgewerkt (Foucault stromen) en de
zo ontstane wisselstroom werd direct naar een dochterklok gestuurd zonder
gebruik te maken van een elektrisch contact.
Al in 1840, bij zijn voordracht aan de Royal Society, beschreef Wheatstone dit principe (overigens ook al genoemd door Steinheil) om deze elektromagnetische stromen te gebruiken, maar pas 30 jaar later paste hij dit toe. De opgewekte Foucault stromen beïnvloedden de slinger echter dermate ernstig dat het nodig was deze klok ieder uur te synchroniseren. Het systeem werd kort uitgeprobeerd bij de Royal Society en de universiteit van Londen, maar de proeven werden al snel gestaakt. Zijn klok bevindt zich nu in het Museum van Wetenschappen te Londen.
De getoonde gang hier is niet correct. In de klok werd een meer gecompliceerde gang gebruikt.
In 1900 slaagde Martin Fischer uit Zürich er wel in om dit principe
met succes toe te passen. In zijn patent nr.19701 gebruikt hij een precisie
uurwerk aangedreven door een gewicht, dat elke minuut een spoel tussen de
polen van een krachtige permanente magneet beweegt. De opgewekte Foucault
stromen worden dan gebruikt om dochterklokken aan te drijven. 
;){kind=link}