Relatief weinig is bekend over elektrostatische klokken en literatuur hierover is uiterst schaars.

Zodra men zich de mogelijkheden van statische elektriciteit begon te realiseren, werd geprobeerd deze voor allerlei doeleinden toe te passen.
Het is daarom aannemelijk te veronderstellen, dat al aan het eind van de 18de eeuw geprobeerd werd statische elektriciteit te gebruiken voor de aandrijving van een slinger.

Johann Wilhelm Ritter (1776-1810) uit Duitsland was vermoedelijk de eerste die een droge batterij, met vergelijkbare eigenschappen als die van statische elektriciteit, vervaardigde.

 

Giuseppe Zamboni (1776-1846), professor aan de universiteit van Verona, wist het ontwerp van deze droge batterijen sterk te verbeteren.
Zijn droge batterijen waren krachtig genoeg om een slinger aan te drijven, maar waren wel onbetrouwbaar door hun gevoeligheid voor de vochtigheid en temperatuur van de lucht.

In 1817 vervaardigde Carlo Streizig uit Verona in opdracht van Zamboni een elektrostatische klok.                  animatie

In 1815 gebruikte Alois Ramis (1763-1820) uit Duitsland voor zijn elektrostatische klok ook de droge batterijen van Zamboni, waarbij elke seconde op een glazen belletje geslagen werd.

In Engeland werd ook druk geëxperimenteerd:

Jean André de Luc (1727-1817) maakte gelijksoortige batterijen rond 1809 en Francis Ronalds (1788-1873) gebruikte in 1815 batterijen gemaakt door De Luc om de slinger van zijn elektrostatische klok aan te drijven.

De capaciteit van deze droge batterijen was echter lang niet voldoende om meer gecompliceerde elektrische systemen, zoals later ontwikkeld, aan te drijven. Daardoor verminderde de interesse voor het gebruik van statische elektriciteit meer en meer om plaatst te maken voor de toepassing van de elektrodynamische elektriciteit.